آیا کمرویی و اضطراب اجتماعی فرق دارد؟ آیا به عزت نفس مربوط می شود؟ اگر فردی خجالتی هستید احتمالا تاکنون با این سوالات برخورد کرده اید.

کم رویی چیست و چگونه درمان می شود؟ کمرویی یک ناتوانی و معلولیت فراگیر اجتماعی به حساب می آید. در هر جامعه درصد قابل توجهی از کودکان، نوجوانان و بزرگسالان با این اختلال رفتاری و عامل بازدارنده ی رشد شخصیت اجتماعی مواجه هستند. در بسیاری از موارد کم رویی اصلی ترین مانع برای شکوفایی خلاقیت در افراد شناخته می شود.

کم رویی یک مهارت های اجتماعی است

انسان به صورت ذاتی موجودی اجتماعی است و نیاز دارد که با بقیه افراد ارتباط برقرار کند. 

نیاز های اصلی انسان و شکوفا شدن استعداد و خلاقیت او از طریق تعامل بین فردی و ارتباطات اجتماعی ارضاء می شود.

دانش آموزان و دانشجویانی بسیاری وجود دارند که به دلیل کم رویی و معلولیت اجتماعی از نظر پیشرفت تحصیلی و خلاقیت نمره ی کم تری نسبت به همسالان خود دریافت می کنند.

پدیده ی کم رویی در بین بزرگسالان و افراد مسن بسیار پیچیده است و با افزایش سن پیچیده تر هم می شود.

تقریباً همه ی ما به گونه ای کم رویی را در شرایط مختلف تجربه کرده ایم. اما نکته مهم این است که بعضی ها در همه ی شرایط و موقعیت های اجتماعی به کم رویی دچار می شوند.

روند تحولات اجتماعی نشان می دهد که با گذشت زمان، افزایش پیچیدگی روابط بین فردی و تشدید فشار های اجتماعی، گوشه گیری ها و تک روی های شدید تر و گسترده تر می شود. 

شاید شما خجالتی بودن را با ساکت بودن مرتبط می دانید، اما خجالتی بودن می تواند برای هرکسی متفاوت باشد. به طور مثال برخی از افراد خود را خجالتی می دانند زیرا در جمع نمی توانند صحبت کنند، یا هنگام حرف زدن قرمز می شوند.

بنابراین تفاوت بین یک فرد خجالتی و اضطراب اجتماعی چیست؟ و چگونه خجالتی بودن با درونگرایی و عزت نفس ارتباط دارد؟

خجالت چیست؟

انجمن روان‌شناسی آمریکا (APA) اعلام کرد است که خجالت معمولاً به این معنی است که وقتی فرد در یک محیط اجتماعی قرار می‌گیرد یا زمانی که در جمع جدیدی است، احساس عصبی، ناراحتی یا عصبانیت می‌کند.

یک فرد خجالتی ممکن است در موقعیت های جدید یا اجتماعی احساس اضطراب کند و در مورد اینکه دیگران در مورد خود چه فکر می کنند نگران باشد.

گاهی اوقات، خجالت می تواند به این معنا باشد که فرد در مواجهه با موقعیت های خاص، علائم فیزیکی مانند تعریق، ضربان قلب سریع یا معده درد را نیز تجربه می کند.

برای مثال، اگر خجالتی هستید، ممکن است اغلب اوقات سرخ شوید. همچنین ممکن است ترجیح دهید از اجتماعات یا ملاقات با افراد جدید خودداری کنید زیرا این تجربیات ممکن است بسیار طاقت فرسا باشد.

اثرات اضطراب اجتماعی

دوران کودکی زمانی است که مهارت های اجتماعی برای آمادگی برای چالش های نوجوانی و بزرگسالی رشد می کند. کودکانی که از SAD رنج می برند اغلب رفتارهای اجتماعی مناسبی از خود بروز نمی دهند. همانطور که کودکان با این اختلال رشد می کنند، ممکن است به داشتن ترس های اجتماعی عادت کنند و زندگی مبتنی بر اجتناب را ایجاد کنند.

اختلال اضطراب اجتماعی می تواند تأثیر مخربی بر تحصیل، موفقیت شغلی، استقلال مالی و روابط شخصی شما داشته باشد. اغلب منجر به یک سبک زندگی منزوی و متعاقب آن افسردگی یا سوء مصرف مواد می شود. 

اضطراب اجتماعی در مقابل کمرویی

متأسفانه، اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) اغلب به عنوان خجالتی شدید نادیده گرفته می شود. دلیل اینکه بسیاری از مردم برای SAD به دنبال کمک نمی‌گردند این است که متوجه نمی‌شوند که یک بیماری روانی شناخته شده دارند. آمارها نشان می‌دهند که اگرچه علائم معمولاً در دوران کودکی شروع می‌شود، اما تنها حدود 50 درصد از بزرگسالان مبتلا به این اختلال تحت درمان قرار می‌گیرند و کسانی که به دنبال درمان هستند، 15 تا سال پس از شروع علائم، مدت زیادی برای انجام آن منتظر می‌مانند. 3

افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی فقط قبل از سخنرانی احساس عصبی نمی کنند. آن‌ها ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها قبل از سخنرانی نگران باشند، به دلیل اضطراب خوابشان را از دست بدهند، و علائم شدید اضطراب را در موقعیت‌های ترسناک مانند ضربان قلب، تنگی نفس ، عرق کردن، یا لرزش داشته باشند.

علائم معمولا از بین نمی روند اما با پیشرفت وضعیت بدتر می شوند. فرد مبتلا به SAD معمولاً متوجه می شود که ترس هایش بی اساس است اما هنوز قادر به کنترل آنها نیست.

با این حال، همه افراد خجالتی کمرویی را به یک شکل تجربه نمی کنند.

شاید شما فقط در روابط عاشقانه خجالتی هستید، در حالی که شخص دیگری با هر فردی که با او در تماس است خجالتی است. یا ممکن است شخص دیگری در تعاملات فردی خجالتی باشد اما مشکلی برای صحبت در جمع نداشته باشد، با وجود تمام این تفاوت ها همه جلوه های معتبری از کمرویی هستند.

افسانه ها و حقایق در مورد کمرویی

• افسانه 1:افراد خجالتی درونگرا هستند
• واقعیت: افراد خجالتی نیز می توانند برونگرا باشند.

درونگرایی در مورد تحرک و فعالیت است در حالی که کمرویی بیشتر با اضطراب مرتبط می باشد.

یک فرد خجالتی ممکن است ترس از تعامل را تجربه کند زیرا احساس می کند دیگران ممکن است او را به صورت منفی ارزیابی کنند. به همین دلیل، آن ها ممکن است از موقعیت های اجتماعی اجتناب کنند. از سوی دیگر، درونگراها ممکن است تمایل به اجتناب از تجمعات اجتماعی بزرگ و دورهمی ها داشته باشند و ترجیح دهند زمان بیش تری را به صورت تنهایی یا تنها با دوستان صمیمی خود بگذرانند.

اگر یک درونگرا زمان لازم برای تنهایی را داشته باشد می تواند بدون نگرانی در مورد قضاوت با افراد دیگر تعامل فعال داشته باشد.

آیا ممکن است هم خجالتی و هم درونگرا باشیم؟ بله، برخی افراد هر دو هستند، اما همان طور که گفته شد باهم تفاوت دارند و بنابراین نباید آن ها را علت و معلول هم دانست.

• افسانه 2: برونگراها نمی توانند خجالتی باشند.
• واقعیت: هر کسی، از جمله افراد برون گرا، می تواند در برخی یا همه موقعیت ها خجالتی باشد.

برونگراها معمولاً افرادی هستند که از تعامل انسانی انرژی می گیرند. با این حال، این بدان معنا نیست که آن ها نمی توانند خجالتی باشند.

 خجالت ناشی از قضاوت شدن یا نگاه منفی دیگران یک فرد برون گرا را نیز می تواند تحت تاثیر قرار دهد و باعث شود که احساس خجالت زدگی پیدا کند.

 یک مطالعه در سال 2015 نشان داد که افراد برون گرا کمتر خجالتی هستند، اما هر فرد متفاوت است بنابراین نمی توان یک قانون در این مورد صادر کرد. برخی موقعیت‌های اجتماعی ممکن است هر چند وقت یک‌بار باعث ایجاد احساس خجالت در یک فرد برون‌گرا شود.

• افسانه 3: اگر فرد خجالتی هستید، نمی توانید سخنران عمومی باشید.
• واقعیت: بسیاری از افراد خجالتی بر کمرویی غلبه می کنند و سخنرانان عمومی خوبی می شوند.

خجالتی بودن به این معنی نیست که نمی توانید مهارت های ارتباطی خود را توسعه دهید. ممکن است هنگام صحبت در جمع احساس اضطراب و ناامنی کنید، اما هنوز هم می توانید این کار را به خوبی انجام دهید، تنها نیاز دارید تا مهارت های لازم را یاد بگیرید.

• افسانه 4: کمرویی همان اضطراب اجتماعی است
• واقعیت: اضطراب اجتماعی یک اختلال سلامت روان است و کمرویی یک ویژگی شخصیتی است.

کمرویی و اضطراب اجتماعی شباهت هایی با هم دارند. هر دو شامل ترس از قضاوت شدن توسط دیگران در محیط های اجتماعی می باشند.

اما با توجه به بیانیه موسسه ملی سلامت روان (NIMH) اگر با یک اختلال اضطراب اجتماعی زندگی می کنید، علائم شدیدتر و طولانی تری را تجربه خواهید کرد، از جمله:

• تپش قلب
• حالت تهوع یا استفراغ
• تعریق شدید
• تکان دادن پا یا دست
• ترس از موقعیت های اجتماعی
• احساس سردرگمی در طول مکالمه
• افکار مداوم و غیرقابل کنترل در مورد موقعیت های اجتماعی
• مشکل در برقراری تماس چشمی

کمرویی هم می تواند این علائم را به همراه داشته باشد، اما تأثیر کمتری بر  زندگی شما خواهد داشت.